مبارزات و مسابقات جودو عمدتا بر روی تشک انجام میگیرد.تشکی که مخصوص این ورزش است و از زخامت نسبتا زیادی برخوردار است.علت آن هم کاملا مشخص است زیرا این ورزش با پرتاب کردن حریف سر رو کار دارد بنابراین شرایط مسابقات باید به گونه ای باشد که به هیچ یک از دو طرف مبارزه آسیبی وارد نشود.به خاطر داشته باشید که به هیچ عنوان نباید با کفش بر روی تشک مسابقه پا بگذارید.در این رشته هیچ نوع پوششی برای پاها در نظر گرفته نشده است و جودوکا با پای برهنه وارد تشک شد.جدا از این که ورود به تشک با کفش غیر اخلاقی و نوعی توهین به رقیب به حساب می آید و نقض قوانین است،باعث آسیب دیدن تشک می شود و علاوه بر آن باعث ایجاد بیماری در بدن ورزشکاران می شود.
هر ورزش نوعی لباس مخصوص به خود را دارد.لباس آموزش جودو باید گشاد باشد و جنس آن هم باید زخیم باشد.زخامت آن باید به گونه ای باشد که در حین مبارزه پاره نشود.نام لباس جودو جودوگی می باشد.لباس از ملزومات آموزش در این رشته می باشد.به ژاکت مخصوص جودو اوواگی میگویند و نام دیگر شلوار جودو زوبون می باشد.نحوه قرار دادن لباس این گونه می باشد که قسمت چپ لباس باید روی قسمت راست آن قرار بگیرد و کمربند وظیفه بستن آنها را دارند.رنگ کمربند بستگی به درجه فرد می باشد.برای خرید اینترنتی این محصول همین الان می توانید با چند کلیک اقدام نمایید.

مسابقات بر اساس وزن میباشد.قبل از آغاز مسابقات همه ورزشکاران به وسیله باسکول دیجیتالی تهیه شده در باشگاه وزن کشی می شوند و طبق آن حریفشان در مقابلشان قرار می گیرد.
در این ورزش سه چیز هستند که تا حدود زیادی در موفقیت افراد تاثیر دارند.یکی از آنها وزن رزمی کار می باشد.وزن بسیار مهم است و در قدرت بدنی فرد تاثیر زیادی دارد.دوم مهارت های فنی و تکنیک های اساسی فرد می باشد.اگر کسی از نظر وزن کمی از حریف خود سبک وزن تر باشد ،با استفاده از تکنیک می تواند تا حد زیادی آن را جبران نماید.سومین چیز قدرت بدنی ورزشکار می باشد که همانطور که گفته شد رابطه مستقیمی با وزن فرددارد.اما باید این نکته را مد نظر داشته باشید که اینها تنها بخشی از همه چیزهایی است که یک رزمی کار باید بیاموزد.وزن و قدرت بدنی مهم است ولی همه چیز نیست.تکنیک هم به تنهایی نمی تواند کارساز باشد.همه عوامل باید با هم باشند تا یک جودوکا بتواند به موفقیت برسد.
تکنیک های آموزش جودو شباهت بسیار زیادی با تکنیک های ورزش کشتی دارد.و اساتید و اهل فن اغلب این رشته را با کشتی مقایسه می کنند.مسلم است که از نکنیک های بسیاری از کشتی به جودو رواج پیدا کرده است.البته این تکنیک ها قطعا بدون دخل و تصرف وایجاد تغییرات نبوده است.
اگر بخواهیم از تاکتیک ها و استراتژیهای این هنر رزمی چند صد ساله صحبت بکنیم بهتر است اینگونه نتیجه بگیریم که پس از آن که فرد توانست حریف خود را به زمین بزند یا به عبارتی به هر نحوی تعادل او را به هم بزند به روی او افتاده و سعی در اجرای تکنیک هایی خاص می کند.تکنیک ها از قبیل قفل کردن مفاصل یا خفه کردن و …هستند و انتخاب تکنیک در آن لحظه بستگی به شرایط همان لحظه دارد و جودوکا باید در کمترین لحظه بهترین تصمیم را بگیرد و پس از اخذ تصمیم سریعا باید وارد عمل بشود و به حریف اجازه برخواستن و برقرای تعادل ندهد.

تکنیکی در آموزش جودو وجو دارد به نام “اوکه می”.این تکنیک یکی از فنونی است که هر کسی که قصد فعالیت در این رشته را دارد باید آن را بیاموزد و در مواقع لزوم به کار ببرد.فن ذکر شده حاکی از آن است که رزمی کار خود را به راحتی و بدون اینکه آسیبی به او وارد شود ،روی زمین می اندازد.
قبلا در مورد لباس جودو که همان جودوگی ات مطالبی بیان شد.رنگ این لباس باید آبی و یا سفید باشد.این لباس نسبتا سنگین که دارای یقه ای باز می باشد لباسی مخصوص است که تنها به این ورزش اختصاص دارد.
دو اصل در ورزش آموزش جودو وجود دارد.یکی حداکثر کارایی نام دارد و دیگری کمک و سود رسانی متقابل نامیده می شود.حداکثر کارایی حاکی از آن است که جودوکا با صرف کمترین انرژی ممکن تعادل حریف را بر هم بزند و او را پرتاب کند.کمک و سود رسانی نیز حاکی از آن است که فرد برای جامعه مفیدتر باشد.استاد کانو به بخش دوم بیش از بخش اول اهمیت می داد.